Μιλώντας για τον καρκίνο

Ο ΚΟΜΠΟΣ

(οι σκέψεις που γίνονται λόγος)

Πολλές φορές συνομιλώ με ανθρώπους που μου δίνουν την εντύπωση ότι αποφεύγουν να μιλήσουν ευθέως για τον καρκίνο. Πολλοί προτιμούν να μιλήσουν γενικά και αόριστα, άλλοι πάλι αποφεύγουν και οι περισσότεροι συνήθως αναφέρονται στην «αρρώστια» (ξέρεις εσύ πια) ή στην «κατάρα» ή στην «ατυχία που τους βρήκε», διερωτώμενοι όλοι το γιατί.

Μου φαίνεται σαν να μιλάνε για ένα μυστικό το οποίο όλοι γνωρίζουν άλλα ο καθένας για τους δικούς του προσωπικούς λόγους προτιμάει να μην μιλάει. Σαν να υπάρχει κάτι υπερφυσικό, έξω από τα ανθρώπινα όρια, αόρατο και απεχθές, τόσο ισχυρό όσο και ανίκητο.

Είναι ανίκητο τελικά αυτό το μυστικό, είναι ανίκητος ο καρκίνος; οι άνθρωποι που έχουν επιβιώσει φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν ότι η μάχη δεν είναι χαμένη a priori.

Τι είναι αυτό που εμποδίζει τους ανθρώπους να μιλάνε γι’ αυτό; που τους φοβίζει τόσο πολύ ώστε να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν; Μήπως τελικά θα ήταν πιο λειτουργικό για όλους να μην έχουμε μυστικά αλλά να μιλάμε ευθέως για τον καρκίνο;

Μέσα από την εμπειρία μου με τις ομάδες (που κάναμε στον σύλλογο καρκινοπαθών στην Ξάνθη) μου φάνηκε ότι μπορούμε να το δούμε τουλάχιστον και αλλιώς!

Ο κόμπος στον λαιμό μπορεί να μην είναι αυτό που φαίνεται στην πρώτη μας περιγραφή δηλαδή μια κατάσταση που δεν αλλάζει, αδιέξοδη και μονόχρωμη. Μέσα από την δουλειά μου στις ομάδες αναδείχθηκε η ανάγκη πολλών συνανθρώπων μας να μοιραστούν τα προσωπικά τους βιώματα και συναισθήματα. Είχα την αίσθηση ότι αυτή η αποκάλυψη λειτούργησε απελευθερωτικά, τόνωσε την αυτοπεποίθηση τους, έδειξε ότι ο καρκίνος δεν είναι μονόδρομος, η ζωή δεν σταματάει σε μια διάγνωση.
Όσο ζούμε μπορούμε να δημιουργούμε και να έχουμε ποιότητα ζωής ανάλογη των προσδοκιών μας. Το να μοιραζόμαστε τα βιώματα μας φαίνεται να είναι λιγότερο οδυνηρό από το να τα σιωπούμε και να τα πνίγουμε.

Μέσα από τις ομαδικές συναντήσεις αναδύθηκαν οι ανάγκες των ανθρώπων που συμμετείχαν σε αυτές. Φάνηκε να λειτουργούν εποικοδομητικά: ο εστιασμός στα ενδιαφέροντα μας, στα συναισθήματα μας, στο σώμα μας, στην οικογένεια μας. Όλα τα παραπάνω συνεχίζουν να υφίστανται δεν εξαφανίζονται με την εμφάνιση του καρκίνου χρειάζονται όμως την προσοχή μας για να παραμείνουν ενεργά.

Η αντιμετώπιση του καρκίνου διαφέρει πολύ στα άτομα. Υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποί μας που επιλέγουν να μην συζητάνε καθόλου, άλλοι το συζητάνε μόνο με αυτούς που νιώθουν ασφάλεια και άλλοι το συζητάνε με όλους. Είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να επιλέξει πως θα αντιμετωπίσει την όλη διαδικασία.

Φαίνεται να αυξάνονται οι δυνατότητες μας όταν δίνουμε την προσοχή μας και στις υπόλοιπες ανάγκες μας.

Ο συχνότερος διάλογος με τον εαυτό μας συχνά φαίνεται να φέρνει στο φως μια ανάγκη για μετακίνηση, για αλλαγή προοπτικής ίσως και για επαναπροσδιορισμό των αναγκών.

Μ’ αυτό θα ήθελα να πω ότι το να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας, το να έρθουμε σε επαφή με όλα τα κομμάτια του μπορεί και να μας δείξει, ότι περά από τον προβληματισμό, την απόγνωση, τον φόβο που πολλές φορές φαίνεται να μας κυριεύουν, υπάρχουν η οικογένεια, οι φίλοι, οι μικρές απολαύσεις όπως ένα ωραίο γεύμα, μια βόλτα, μια καινούρια γνωριμία…

Το να υπακούσουμε χωρίς δεύτερη κουβέντα στη φωνή που μας λέει «δεν υπάρχει χώρος για απολαύσεις», χώρος για πράγματα ή σκέψεις που μας ικανοποιούν που μας παρηγορούν είναι σαν να στερούμε στον εαυτό μας τη ζωντάνια, την φρεσκάδα, το δικαίωμα στη ζωή.

Όταν καταφέρουμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας με μεγαλύτερη αγάπη, με περισσότερη κατανόηση ίσως να μην δούμε μόνο πόνο και οδύνη ίσως αναγνωρίσουμε ότι μπορούμε να προσθέσουμε ακόμα την δικιά μας πινελιά στην ζωή μας.

Μπορούμε και να τα αλλάξουμε, μπορούμε να είμαστε συμμέτοχοι σε αυτά που μας συμβαίνουν μπορούμε να αποφασίζουμε εμείς τον τρόπο που θέλουμε να ζήσουμε.

Στο συγκεκριμένο άρθρο παραθέτω αυτό το οποίο στα δικά μου μάτια παράχθηκε μέσα στις ομάδες και που ενδεχομένως μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά και σε άλλους συνάνθρωπους μας. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον σύλλογο καρκινοπαθών Ξάνθης για την δυνατότητα που μου έδωσε να βοηθήσω στην προσπάθεια που κάνει και συνάμα να γίνω καλύτερος επαγγελματίας και άνθρωπος.

One thought on “Μιλώντας για τον καρκίνο”

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *