(οι σκέψεις που γίνονται λόγος)
Μια παραμορφωμένη ιδέα της αίσθησης του «ανήκω» θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την έννοια της παθολογικής ζήλεια. Ένας υποθετικός διάλογος θα ήταν κάπως έτσι: «μου ανήκεις, είσαι δικός/ια μου και ας μην το ξέρεις δεν σε μοιράζομαι και απαιτώ να έχω τον έλεγχο σου ασχέτως αν συμφωνείς».
Η ζήλεια εμπεριέχει την έννοια της κτητικότητας, η οποία με την σειρά της αποζητά την άκριτη αποδοχή της ως μία διαστρεβλωμένη έκφραση αγάπης, φροντίδας, προσοχής. Η παθολογική ζήλεια μας φθείρει, μας τρώει τα σωθικά σαν την σκουριά που καλύπτει την λάμψη από το ασήμι.
Ο έρωτας από την άλλη βασίζεται στην έκφραση των αμοιβαίων συναισθημάτων του ενός προς τον άλλο, την εμπιστοσύνη, το μοίρασμα σκέψεων ιδεών βιωμάτων. Δεν χρειάζεται κάποιος να ασκεί έλεγχο προς τον άλλο για να νιώσει αγάπη.
Η παθολογική ζήλεια πολλές φορές δεν ορίζεται ως πρόβλημα από τον/την αποδέκτη της ή τουλάχιστον αυτό φαίνεται να συμβαίνει συχνά στην αρχή της σχέσης. Ενδεχομένως, ο αποδέκτης της ζήλειας, μπορεί να αισθάνεται, να υποψιάζεται ότι η συμπεριφορά του ατόμου που έχει επιλέξει στην ζωή του δεν είναι η αρμόζουσα. Ότι αυτή η συμπεριφορά δεν θα έχει αρνητική επίδραση στην σχέση ενδεχομένως να λέει στον εαυτό του ότι είναι ένα παροδικό συμβάν λόγω ανασφάλειας, λόγω του ότι δεν έχουμε ζήσει μαζί αρκετό καιρό.
Χρειάζεται να συμβεί κάτι τόσο ισχυρό ώστε να ταρακουνήσει τον/την σύντροφο/η και να επιφέρει μια ουσιαστική αλλαγή στην σχέση (καβγάς, σκηνή ζηλοτυπίας, απειλή χωρισμού), αυτός που ζηλεύει δείχνει να μην το αντιλαμβάνεται.
Όσο το άτομο που ζηλεύει δεν αντιλαμβάνεται την ζήλεια ως πρόβλημα τόσο το πρόβλημα θα γιγαντώνεται και θα υποθάλπει την σχέση του ζευγαριού και τις σχέσεις που το ζευγάρι αναπτύσσει με άλλα άτομα. Δεν φτάνει να αντιλαμβάνεται την ζήλεια ως πρόβλημα μόνο ο σύντροφος θα ήταν πιο ωφέλιμο για την σχέση να την δούνε και τα δύο εμπλεκόμενα μέρη ως πρόβλημα.
Ο έρωτας μπορεί να αποτελέσει τον κοινό τόπο όπου συναντώνται δύο άνθρωποι με αμοιβαία αισθήματα, όνειρα, στόχους. Η ζήλεια έχει την δύναμη να μας παραπλανεί και να μας τυφλώνει δημιουργώντας έναν «παράλληλο» κόσμο. Όσο δεν αντιλαμβανόμαστε όλα αυτά τα συναισθήματα που μας ένωναν μέχρι χθες τόσο αυτά θα εκλείπουν από το παρόν μας.
Γνώμη μου είναι ότι το ζευγάρι χρειάζεται να επαναπροσδιορίσει τις ανάγκες του, να αναγνωρίσει τα αισθήματα που θρέφουν ο ένας για τον άλλο σήμερα, να οριοθετήσουν τις κοινά αποδεκτές συμπεριφορές προσδιορίζοντας ένα εύλογο χρονικό διάστημα ικανό να τους δώσει απαντήσεις για το τι μπορούν να καταφέρουν μαζί.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν κομμάτι της προσωπικής μου θέασης σχετικά με το σύνθετο πρόβλημα της ζήλειας.